Bijące Serce Historii

W pierwszej fazie tej części projektu "Skarbiec Mazowiecki" proponujemy zwiedzanie 48 świątyń, uwzględniają one podstawowe kategorie zwiedzania, np."  kościoły wotywne, świątynie związane z kapłańską drogą bł. ks. Jerzego Popiełuszki, kościoły Traktu Królewskiego a także miejsca związane z bł. Janem Pawełem II.

Pałac Kazanowskich został przebudowany z gotycko-renesansowego dworu podkomorzego Andrzeja Boboli (stryja św. Andrzeja) na polecenie króla Zygmunta III Wazy przez jego muratora Constantina Tencallę. Początkowo przeznaczony był dla królewicza Władysława (późniejszego króla Władysława IV), ale jeszcze przed ukończeniem został ofiarowany Adamowi Kazanowskiemu, któremu zawdzięcza nazwę i blichtr.

Późniejsi właściciele Helena Tekla z Ossolińskich i Aleksander Lubomirscy przekazali prawą część dotkliwie zniszczonego przez wojska szwedzkie pałacu karmelitankom bosym, sprowadzonym do Warszawy przez kanclerza Jerzego Ossolińskiego. Podjęto wówczas przebudowę pałacu - na klasztor z kaplicą - według projektu i pod kierunkiem Giovanniego Battisty Gisleniego. Prace ukończono w 1699 r., a nowa kaplica otrzymała wezwanie Niepokalanego Poczęcia NMP.

W okresie zaborów, w 1819 r., karmelitanki bose zostały zmuszone do opuszczenia Warszawy, a klasztor i kaplicę przekazano Warszawskiemu Towarzystwu Dobroczynności. Przebudowę obiektu na dom opieki z kaplicą zlecono Antoniemu Corazziemu, który na frontonie budynku umieścił napis: Res Sacra Miser (ubogi jest świętością). Opieką nad chorymi i posługą w kaplicy zajmowały się siostry szarytki, a ich pierwszymi podopiecznymi byli żołnierze napoleońscy. Dla pozyskania funduszy na działalność towarzystwo organizowało koncerty dobroczynne, w jednym z nich w 1818 r. brał udział kilkuletni Fryderyk Chopin.

W 1944 r. obiekt został częściowo zniszczony, odbudowano go w 1949 r., ale po rozwiązaniu Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności wydano nakaz jego rozbiórki. Dzięki licznym protestom decyzję cofnięto, a zabudowania przekazano Zrzeszeniu Katolików Caritas, które prowadziło tutaj Dom Pomocy Społecznej dla Kobiet, rozbudowany wkrótce o budynek przy ul. Bednarskiej 28. Od lutego 1979 r. duszpasterzem tego ośrodka był ks. Jerzy Popiełuszko.

W 1993 r. obiekt przejęła Caritas Archidiecezji Warszawskiej. Obecnie kaplica jest świątynią rektorską, gdzie odprawiane są nabożeństwa w różnych obrządkach i językach. Od 1996 r. odbywają się tu niedzielne nabożeństwa kapelanii warszawskiej Kościoła Anglii, diaspory ormiańskiej i litewskiej, a 1 grudnia 2009 r. powołano tu parafię ormiańsko-katolicką.