Drewniane skarby Mazowsza - szlak drewnianej architektury sakralnej.

Mazowsze jest niezwykle bogate w przykłady sakralnego budownictwa drewnianego. Na terenie województwa odnotować można ponad 200 godnych uwagi obiektów.

Na obecnym etapie realizacji projektu "Skarbiec Mazowiecki - szlaki turystyczne obiektów sakralnych w Warszawie i na Mazowszu" pragniemy  zachęcić do odwiedzenia i poznania wybranych obiektów.

Na Mazowieckim Szlaku Drewnianej Architektury Sakralnej, któremu nadajemy nazwę Drewniane skarby Mazowsza, będziecie Państwo mogli zwiedzić aż 67 niezwykłych obiektów. Są to w większości mało znane i, choćby z tego powodu, rzadko odwiedzane kościoły i kaplice. Przy typowaniu obiektów braliśmy pod uwagę przede wszystkim ich historię, walory architektoniczne, rolę w lokalnym i ponadlokalnym życiu religijnym. Znajdujące się na szlakach świątynie pozwalają zapoznać się z różnorodnymi, zmieniającymi się w ciągu wieków, formami ich rozplanowania, kształtowania bryły, czy też wyposażenia i zdobienia wnętrza.

Na szlaku Drewniane skarby Mazowsza umieszczone zostały drewniane obiekty sakralne, podzielone na 6 tzw.  pętli: ciechanowską(14 obiektów), ostrołęcką (11), płocką (14), siedlecką (9), warszawską-wschodnią (8) i warszawską-zachodnią (10). W przygotowaniu - pętla radomska (7)

Dla zainteresowanych materiałami drukowanymi wydaliśmy miniprzewodnik "Drewniane skarby Mazowsza" z mapą.

Rembertów to wieś w gminie Tarczyn, na wschodzie skraju Wysoczyzny Rawskiej. Jest to stara wieś, która w XV w. nosiła nazwę Rembiertów i była siedzibą mazowieckiej rodziny Rembiertowskich, herbu Łada.

Według niektórych źródeł parafię erygowano w XIII w. a według innych na początku XV w. Pierwsza wzmianka o proboszczu pochodzi z 1414 r., a o kościele pw. św. Jana Chrzciciela z 1420 r.  Kościół ten został  wystawiony staraniem właścicieli wsi - Rembiertowskich. Kiedy w 1603 r. biskup Goślicki wizytował parafię, wspominał o dobrym stanie kościoła i istniejącej przy nim szkole parafialnej. W skład uposażenia parafii wchodziły wtedy dziesięciny z ok. 16 wsi. Minęło jednak ponad 100 lat i stan kościoła bardzo się zmienił. Wtedy to Katarzyna Siekierzyńska - miecznikowa Latyczewska i dziedziczka dóbr z pobliskiego Michrowa, postanowiła ufundować nowy kościół. Prace przy budowie trwały od  1730  do  1742 r.  Kościół stanął na fundamentach starego, był niewielki, drewniany, jednonawowy.

Po niecałych 100 latach, w 1826 r. kościół został wyremontowany, a w 1880 r. przebudowany. Podwyższono ściany, przedłużono nawę i dobudowano do niej chór. Kościół przechodził także remont w 1936 r., podczas którego położono m.in. blaszany dach. Ostatni remont miał miejsce już po wojnie, w 1959 r.