Drewniane skarby Mazowsza - szlak drewnianej architektury sakralnej.

Mazowsze jest niezwykle bogate w przykłady sakralnego budownictwa drewnianego. Na terenie województwa odnotować można ponad 200 godnych uwagi obiektów.

Na obecnym etapie realizacji projektu "Skarbiec Mazowiecki - szlaki turystyczne obiektów sakralnych w Warszawie i na Mazowszu" pragniemy  zachęcić do odwiedzenia i poznania wybranych obiektów.

Na Mazowieckim Szlaku Drewnianej Architektury Sakralnej, któremu nadajemy nazwę Drewniane skarby Mazowsza, będziecie Państwo mogli zwiedzić aż 67 niezwykłych obiektów. Są to w większości mało znane i, choćby z tego powodu, rzadko odwiedzane kościoły i kaplice. Przy typowaniu obiektów braliśmy pod uwagę przede wszystkim ich historię, walory architektoniczne, rolę w lokalnym i ponadlokalnym życiu religijnym. Znajdujące się na szlakach świątynie pozwalają zapoznać się z różnorodnymi, zmieniającymi się w ciągu wieków, formami ich rozplanowania, kształtowania bryły, czy też wyposażenia i zdobienia wnętrza.

Na szlaku Drewniane skarby Mazowsza umieszczone zostały drewniane obiekty sakralne, podzielone na 6 tzw.  pętli: ciechanowską(14 obiektów), ostrołęcką (11), płocką (14), siedlecką (9), warszawską-wschodnią (8) i warszawską-zachodnią (10). W przygotowaniu - pętla radomska (7)

Dla zainteresowanych materiałami drukowanymi wydaliśmy miniprzewodnik "Drewniane skarby Mazowsza" z mapą.

Wieś powstała zapewne w XV w. na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Najstarsza wzmianka o niej pochodzi z 1438 r. Zamieszkiwali ją Rusini, a właścicielami byli ruscy bojarzy, którzy od nazwy miejscowości przyjęli nazwisko Sawiccy. Do 1456 r. wieś znajdowała się w rękach Tomasza z Sawic, kiedy to nabyli ją Paweł i dwaj bracia stryjeczni Daniło i Maćko, wywodzący się z bojarskich rodzin zamieszkujących Sawice. 

Drewniana parafialna cerkiew prawosławna pw. św. Jerzego istniała tu od 1. poł. XVI w. (przypuszczalnie od 1544 r.). Sawice były wówczas miejscem kultu św. Jerzego, który - jak głosi miejscowa tradycja - objawił się na drzewie. Pod koniec XVI w. cerkiew została zamieniona na unicką.

W trakcie swego istnienia miejscowość podzieliła się na trzy części. Po sąsiedzku leżą Sawice-Dwór i Sawice Ruskie (tu znajdowała się cerkiew; dziś: Sawice-Wieś). Jeden kilometr na południe od nich leży trzecia część: Sawice-Bronisze. 

Kolejna cerkiew drewniana powstała w 1738 r. Jej fundatorami byli: pisarz liwski Jacek Cieciszewski z żoną, Franciszką z Jezierskich,  oraz łowczy wiski Teofil Kossakowski z żoną, Agnieszką z Cieciszewskich (siostrą Jacka). 

Józef i Ignacy Gąsowscy, kolejni właściciele Sawic i okolicznych majątków (Rogów, Karskie, Liszki), sprzedali je w 1790 r. generałowi wojsk koronnych i staroście mielnickiemu Adamowi Szydłowskiemu. Starosta wraz z żoną, Wiktorią z Kuczyńskich, wznieśli tu kolejną cerkiew w 1815 r. Nie wiemy czy rozbudowano wtedy stosunkowo nową świątynię, mającą zaledwie 77 lat, czy też wzniesiono kolejną. Ich syn, major Teodor Szydłowski, były adiutant księcia Józefa Poniatowskiego, posiadacz Hruszniewa, Pasieki, Patrykoz i Sawic,  doprowadził w 1828 r. do przebudowy tutejszej cerkwi. 

Kolejnymi właścicielami wsi i kolatorami cerkwi w XIX w. byli: Katarzyna Dąbrowska, Katarzyna Rolowa i Justyn Kuczyński. 

W 1875 r. cerkiew unicka została zamieniona na prawosławną, a w 1919 r. przekazana rzymokatolikom. Od 1934 r. świątynia była filią parafii Wyrozęby. Samodzielną parafię erygowano tu w 1990 r. Dziesięć lat później wykonano generalny remont więźby dachowej i dobudowano kruchtę, która zastąpiła portyk wsparty na dwóch murowanych kolumnach.