Drewniane skarby Mazowsza - szlak drewnianej architektury sakralnej.

Mazowsze jest niezwykle bogate w przykłady sakralnego budownictwa drewnianego. Na terenie województwa odnotować można ponad 200 godnych uwagi obiektów.

Na obecnym etapie realizacji projektu "Skarbiec Mazowiecki - szlaki turystyczne obiektów sakralnych w Warszawie i na Mazowszu" pragniemy  zachęcić do odwiedzenia i poznania wybranych obiektów.

Na Mazowieckim Szlaku Drewnianej Architektury Sakralnej, któremu nadajemy nazwę Drewniane skarby Mazowsza, będziecie Państwo mogli zwiedzić aż 67 niezwykłych obiektów. Są to w większości mało znane i, choćby z tego powodu, rzadko odwiedzane kościoły i kaplice. Przy typowaniu obiektów braliśmy pod uwagę przede wszystkim ich historię, walory architektoniczne, rolę w lokalnym i ponadlokalnym życiu religijnym. Znajdujące się na szlakach świątynie pozwalają zapoznać się z różnorodnymi, zmieniającymi się w ciągu wieków, formami ich rozplanowania, kształtowania bryły, czy też wyposażenia i zdobienia wnętrza.

Na szlaku Drewniane skarby Mazowsza umieszczone zostały drewniane obiekty sakralne, podzielone na 6 tzw.  pętli: ciechanowską(14 obiektów), ostrołęcką (11), płocką (14), siedlecką (9), warszawską-wschodnią (8) i warszawską-zachodnią (10). W przygotowaniu - pętla radomska (7)

Dla zainteresowanych materiałami drukowanymi wydaliśmy miniprzewodnik "Drewniane skarby Mazowsza" z mapą.

Parafia pw. św. Wawrzyńca diakona i męczennika powstała na przełomie XIV i XV w., a miejscowy pleban (Jan) po raz pierwszy wzmiankowany był w 1447 r.

Zapewne pierwszy kościół w Wilkowie powstał wraz z erekcją parafii, a miało to miejsce pod koniec XIV w. Kolejny, który istnieje do dzisiaj, został wzniesiony w 1618 r. staraniem Krzysztofa Ciborowicza Wilskiego, znanego przede wszystkim jako fundatora w 1628 r. Akademii Bialskiej.

Przez kolejne dwa stulecia kościół służył wiernym, dopiero w okresie Księstwa Warszawskiego został zamknięty, gdyż jego zły stan zagrażał życiu parafian.

W 1821 r. remontu świątyni podjął się Jakub Kubicki. Ten jeden z najwybitniejszych ówczesnych architektów zainteresował się świątynią, która znajdowała się na dzierżawionym przez niego terenie (ostatecznie wykupił wieś na rok przed śmiercią) i po trzech latach dokonał generalnego remontu świątyni.