Drewniane skarby Mazowsza - szlak drewnianej architektury sakralnej.

Mazowsze jest niezwykle bogate w przykłady sakralnego budownictwa drewnianego. Na terenie województwa odnotować można ponad 200 godnych uwagi obiektów.

Na obecnym etapie realizacji projektu "Skarbiec Mazowiecki - szlaki turystyczne obiektów sakralnych w Warszawie i na Mazowszu" pragniemy  zachęcić do odwiedzenia i poznania wybranych obiektów.

Na Mazowieckim Szlaku Drewnianej Architektury Sakralnej, któremu nadajemy nazwę Drewniane skarby Mazowsza, będziecie Państwo mogli zwiedzić aż 67 niezwykłych obiektów. Są to w większości mało znane i, choćby z tego powodu, rzadko odwiedzane kościoły i kaplice. Przy typowaniu obiektów braliśmy pod uwagę przede wszystkim ich historię, walory architektoniczne, rolę w lokalnym i ponadlokalnym życiu religijnym. Znajdujące się na szlakach świątynie pozwalają zapoznać się z różnorodnymi, zmieniającymi się w ciągu wieków, formami ich rozplanowania, kształtowania bryły, czy też wyposażenia i zdobienia wnętrza.

Na szlaku Drewniane skarby Mazowsza umieszczone zostały drewniane obiekty sakralne, podzielone na 6 tzw.  pętli: ciechanowską(14 obiektów), ostrołęcką (11), płocką (14), siedlecką (9), warszawską-wschodnią (8) i warszawską-zachodnią (10). W przygotowaniu - pętla radomska (7)

Dla zainteresowanych materiałami drukowanymi wydaliśmy miniprzewodnik "Drewniane skarby Mazowsza" z mapą.

Najstarsza wzmianka o wsi pochodzi z czasów panowania wielkiego księcia Witolda (1401-1430), bowiem leżała ona wówczas na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Od początku istnienia wsi zamieszkiwali ją Rusini. 

Grodzisk był wsią książęcą i wchodził w skład włości gródecko-grodziskiej, której centrum stanowił Gródek nad Bugiem (patrz: historia Gródka). Między rokiem 1591 a 1604 włość tę nabył biskup płocki Wojciech Baranowski. Od tego czasu, aż do rozbiorów Grodzisk i inne wsie tej włości należały do biskupów płockich. 

Najstarsza wzmianka o tutejszej cerkwi parafialnej pw. św. Michała Archanioła pochodzi z 1604 r. Była to już cerkiew unicka, należąca do diecezji włodzimiersko-brzeskiej, która w 1596 r. przyjęła postanowienia unii brzeskiej (połączenie Cerkwi prawosławnej z Kościołem łacińskim w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, w wyniku czego część duchownych i wyznawców prawosławia uznała papieża za głowę Kościoła i przyjęła dogmaty katolickie, zachowując bizantyjski ryt liturgiczny). Można przypuszczać, że wcześniej istniała tu cerkiew prawosławna. Obecnie istniejąca świątynia powstała w 1778 r. jako unicka cerkiew ufundowana staraniem całej gromady. Jej kolatorem był biskup płocki Michał Jerzy Poniatowski, młodszy brat króla Stanisława Augusta. 

W wyniku III rozbioru Rzeczypospolitej Grodzisk trafił w 1795 r. do zaboru austriackiego. Nowe władze odebrały wieś biskupom i w 1825 r. sprzedały Tomaszowi hr. Załuskiemu. W 1835 r. kolejnym właścicielem wsi został Stanisław Młocki (zm. ok. 1861 r.). 

W 1852 r. część tutejszego majątku nabył Wawrzyniec Żółkowski, który w tym samym roku wspomógł remont drewnianej świątyni. W 1875 r. na mocy decyzji władz carskich cerkiew została zamieniono z unickiej na prawosławną. Akcja ta, przeprowadzona przy udziale wojska, przyniosła ofiary wśród wiernych: cztery osoby zginęły, a dwanaście wywieziono na Sybir.

Po przejściu frontu, latem 1915 r., niemieckie władze okupacyjne przekazały cerkiew rzymokatolikom. Wiosną 1919 r. została tu erygowana parafia łacińska. W 1944 r. kościół doznał niewielkich uszkodzeń, spłonęła natomiast plebania z wszystkimi budynkami gospodarczymi. Kapitalny remont świątyni został wykonany w latach 1999-2003. W tym czasie przeprowadzono także remont i rozbudowę murowanej plebani wzniesionej w 1945 r.