Lokalny szlak powiatu warszawskiego zachodniego jest specyficznym szlakiem powiatowym. Umieszczono na nim 9 obiektów, które zostały oznakowane zewnętrznymi tablicami informacyjnymi. W projekcie "Skarbiec Mazowiecki" szlak ten pełnił funkcję testową. Jego walory historyczne sa nie do przecenienia. Dodatkowym jego atutem, zwłaszcza dla warszawian jest jego bliskie położenie w stosunku do Stolicy i zlokalizowanie na tzw. szlaku, trakcie królewskim, którego współczesną perłą jest Żelazowa Wola, miejsce narodzin Fryderyka Chopina.

Najstarsze wzmianki o wsi, dotyczące Marcina Babicy z Babic, podkomorzego warszawskiego, pochodzą z 1400 r., jednakże odkrycia archeologiczne potwierdzają jej dużo wcześniejsze pochodzenie.

Parafia Babice powstała w XIII lub XIV w. Wzmianki o pierwszym kościele drewnianym pw. Wniebowzięcia NMP pochodzą z 1428 r. Kolejny kościół, również drewniany, zbudowany został w 1. poł. XVII w.

Obecny kościół ufundowali w 1728 r. ówcześni właściciele majątku Babice: Jan Szembek, kanclerz wielki koronny i Ewa z Leszczyńskich. Był to kościół murowany, z kamienną posadzką, pokryty dachówką.

U schyłku XIX w. kościół wymagał gruntownego remontu, a także, ze względu na powiększenie się parafii, rozbudowy. Uzyskawszy zgodę władz carskich, konieczną ze względu na położenie Babic na przedpolu fortyfikacji Twierdzy Warszawa, świątynię w latach 1899-1902 przebudowano pod kierunkiem architekta i budowniczego wielu polskich kościołów Józefa Piusa Dziekońskiego. Kościół znacznie powiększono, dodając dwie nawy boczne, transept czyli nawę prostopadłą do osi budynku, położoną pomiędzy nowym prezbiterium, a resztą świątyni. Z dawnego kościoła pozostawiono m.in. środkową część fasady podzieloną kolumnami toskańskimi .

W latach 1922-23 dobudowano wieżę, zaś w latach następnych dokonano generalnego remontu świątyni. W czasie II wojny światowej kościół został poważnie uszkodzony.

Następne lata przyniosły dalsze zmiany w wyglądzie świątyni: w 1948 r. ufundowano nowe dzwony w miejsce zabranych w czasie wojny przez Niemców; w latach 80. XX w. kościół został pokryty blachą miedzianą, zaś w 1994 r. przebudowano prezbiterium, wznosząc nowy, marmurowy ołtarz.