Na początku XVII w. w Rokitnie istniały dwa drewniane kościoły: św. Wojciecha (starszy, istniejący do ok. poł. XVIII w.) i św. Jakuba Apostoła (na jego miejscu stoi obecny kościół), tworząc jednocześnie, co było wówczas rzadkością, dwie oddzielne parafie: grodową i wiejską. Unifikacji kościołów i parafii w Rokitnie dokonano w 1704 r. staraniem biskupa poznańskiego Mikołaja Święcickiego, który na ukończenie rozpoczętej wówczas budowy nowego kościoła w testamencie zapisał krzyż diamentowy oraz złote i srebrne naczynia. Konsekracja kościoła nastąpiła 8 października 1797 r.

 

W 1885 r. wzniesiono dwie wieże kościelne według projektu Konstantego Wojciechowskiego. W następnych latach położono: nowe dachy, tynki, zaś na frontonie kościoła umieszczono portyk z figurą Najświętszej Maryi Panny. W 1892 r. wymurowano dolny kościół, umieszczając tam Drogę krzyżową.

 

W czasie I wojny światowej, w październiku 1914 r., kościół został zbombardowany, ocalała jedynie zakrystia. Zniszczeniu uległy także obrazy na murze: "Zejście z Golgoty" Franciszka Krudowskiego i "Przemienienie Pańskie". Poświęcenie odbudowanej świątyni nastąpiło dopiero 2 sierpnia 1931 r.

 

W 1945 r. podczas odwrotu wojsk niemieckich czołg rosyjski celowo strącił jedną wieżę kościoła i uszkodził dach. Konsekracji odbudowanej świątyni dokonał 13 czerwca 1968 r. Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński. Prymas Polski kard. Józef Glemp 20 listopada 1987 r. powierzył parafię i kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Rokitnie Zgromadzeniu Małe Dzieło Boskiej Opatrzności, księża orioniści.