Drewniane skarby Mazowsza - szlak drewnianej architektury sakralnej.

Mazowsze jest niezwykle bogate w przykłady sakralnego budownictwa drewnianego. Na terenie województwa odnotować można ponad 200 godnych uwagi obiektów.

Na obecnym etapie realizacji projektu "Skarbiec Mazowiecki - szlaki turystyczne obiektów sakralnych w Warszawie i na Mazowszu" pragniemy  zachęcić do odwiedzenia i poznania wybranych obiektów.

Na Mazowieckim Szlaku Drewnianej Architektury Sakralnej, któremu nadajemy nazwę Drewniane skarby Mazowsza, będziecie Państwo mogli zwiedzić aż 67 niezwykłych obiektów. Są to w większości mało znane i, choćby z tego powodu, rzadko odwiedzane kościoły i kaplice. Przy typowaniu obiektów braliśmy pod uwagę przede wszystkim ich historię, walory architektoniczne, rolę w lokalnym i ponadlokalnym życiu religijnym. Znajdujące się na szlakach świątynie pozwalają zapoznać się z różnorodnymi, zmieniającymi się w ciągu wieków, formami ich rozplanowania, kształtowania bryły, czy też wyposażenia i zdobienia wnętrza.

Na szlaku Drewniane skarby Mazowsza umieszczone zostały drewniane obiekty sakralne, podzielone na 6 tzw.  pętli: ciechanowską(14 obiektów), ostrołęcką (11), płocką (14), siedlecką (9), warszawską-wschodnią (8) i warszawską-zachodnią (10). W przygotowaniu - pętla radomska (7)

Dla zainteresowanych materiałami drukowanymi wydaliśmy miniprzewodnik "Drewniane skarby Mazowsza" z mapą.

W wieku XVII i XVIII Wodynie wzmiankowano w dokumentach na przemian jako wieś lub jako miasto. Chociaż w obecnym rozplanowaniu miejscowości nie ma wyraźnych śladów założenia lokacyjnego, wieś Wodynie w 1573 r. zyskała prawa miejskie, których została pozbawiona przez rząd carski w 1867 r. W międzyczasie, w 1739 r., Wodynie jako miasto otrzymały przywilej urządzania jarmarków.

Pierwszy kościół drewniany powstał z fundacji ówczesnego właściciela miejscowości Stefana Wodyńskiego w 1445 r., nosił wezwanie Bożego Ciała i znajdował się w miejscu, w którym obecnie w parku podworskim stoi kaplica grobowa dawnych właścicieli Wodyń. Wówczas także zatwierdzona została ostatecznie parafia Wodynie, wydzielona w poprzednim roku z parafii Latowicz.

Ponieważ w czasach potopu szwedzkiego, w 1657 r., Szwedzi spalili budynek kościoła i plebanię, ówczesny proboszcz ks. Krzysztof Choiński wybudował wkrótce, w miejscu poprzedniego, nowy kościół drewniany. Ufundował go własnym kosztem ze wsparciem miejscowej dziedziczki Maryanny z Radzanowa Wybranowskiej, wojewodziny dorpackiej. Kościół otrzymał wezwanie Świętych Apostołów Piotra i Pawła.

W 1776 r. zaistniała konieczność budowy kolejnego kościoła. Istniejąca świątynia chyliła się bowiem ku upadkowi i musiała być rozebrana. Wzniesiony został, już w innym miejscu, stojący do dziś kościół drewniany, którego fundatorką była ówczesna właścicielka Wodyń - Aniela z Rzewuskich Załuska. Z zapisów w księgach parafialnych - zachowanych do dziś od 1658 r. - wiadomo, że kościół został konsekrowany przez biskupa kijowskiego Franciszka Ossolińskiego w 1777 r.

W kwietniu 1831 r., w czasie powstania listopadowego, w pobliskich Iganiach wojska gen. Prądzyńskiego stoczyły zwycięską bitwę z wojskiem rosyjskim. Ciekawostką jest to, że w przeddzień bitwy wojska polskie stacjonowały w Wodyniach.

Pod koniec XIX w. parafia Wodynie należała do dekanatu skórzeckiego, następnie siedleckiego, a od 1940 r. domanickiego.