Szlak " Sakralne Perły Mazowsza" to pierwszy etap prezentacji najcenniejszych obiektów sakralnych na Mazowszu. Znajdą się na nim zarówno zabytki tej klasy, co katedra w Płocku, jak i sanktuarium w Loretto, czy kaplica w Choszczówce, związana ze sługa Bożym kard. Stefanem Wyszyńskim. O ich znaczeniu decydują zarówno walory historyczne, jak i religijne - wiele z nich to interesujące miejsca pielgrzymkowe lub związane z wybitnymi postaciami polskiego życia religijnego i patriotycznego.

Szlak " Sakralne Perły Mazowsza" to pierwszy etap prezentacji najcenniejszych obiektów sakralnych na Mazowszu. Znajdą się na nim zarówno zabytki tej klasy, co katedra w Płocku, jak i sanktuarium w Loretto, czy kaplica w Choszczówce, związana ze sługa Bożym kard. Stefanem Wyszyńskim. O ich znaczeniu decydują zarówno walory historyczne, jak i religijne - wiele z nich to interesujące miejsca pielgrzymkowe lub związane z wybitnymi postaciami polskiego życia religijnego i patriotycznego.

Prawdopodobnie już na przełomie XIII i XIV w. została erygowana parafia w Drobinie, ale pierwsza informacja o miejscowym plebanie pochodzi z roku 1333. Od początku Drobin był w posiadaniu Gulczewskich i Kryskich, później natomiast - aż do końca XVII w. - jego właścicielami byli już tylko Kryscy.

Zapewne pierwszą świątynią w Drobinie był obiekt drewniany, który w 2. poł. XV w. został zastąpiony budowlą murowaną. Prace przy wznoszeniu nowej świątyni rozpoczęto około 1477 r., a budowę zakończono ostatecznie w 1507 r. Wzmiankowany prawie sto lat później (w 1597 r.), kościół pw. św. św. Marii Magdaleny, Wojciecha i Stanisława był murowany. Posiadał m.in. wieżę, przez którą prowadziło wejście do wnętrza.

Gdy około 1770 r. zawalił się dach, a ściany uległy zniszczeniu, dziesięć lat później odbudowano kościół, ale przy okazji - zapewne ze względu na stan zachowania - rozebrano wieżę. Wtedy świątynia zyskała obecny wygląd.

Warto przypomnieć, że swój małomiasteczkowy układ Drobin zawdzięcza faktowi, że w latach 1487-1869 posiadał on prawa miejskie. Odzyskał je dopiero 1 lipca 1994 r.

Kościół pw. Matki Bożej Różańcowej, jak zdecydowana większość świątyń na Mazowszu, został ustawiony na osi wschód-zachód, z wejściem głównym od zachodu. Jest więc obiektem orientowanym.

Zachowana do naszych czasów świątynia to budowla gotycko-neobarokowa, murowana z cegły. Została wzniesiona na planie wydłużonego prostokąta, z przyporami w narożach (czyli pionowymi elementami konstrukcyjnymi w postaci filara przyściennego) o boku uskokowym, z wyodrębnionym wewnątrz prezbiterium, zamkniętym ścianą prostą. Do prezbiterium od północy przylega prostokątna zakrystia z kruchtą, od południa prostokątna kaplica.

Chociaż jest to budowla gotycka, nie zobaczymy tutaj charakterystycznych dla tego stylu schodkowych szczytów, przechodzących w sterczyny. Ich miejsce zastąpiły - mające związek z późniejszą przebudową - neobarokowe szczyty ze spływami wolutowymi po bokach, które wieńczą faliste naczółki. Podobne szczyty zobaczymy również w kaplicy i w zakrystii.

Nad nawą i prezbiterium znajduje się wspólny dla obu części dach dwuspadowy, nad kaplicą i przybudówką - oddzielne daszki dwuspadowe. Wszystkie pokryte są blachą. Na kalenicy, w miejscu łączenia nawy z prezbiterium, zobaczymy ośmioboczną wieżyczkę na sygnaturkę, zwieńczoną sterczyną w formie obelisku.

Chociaż po wejściu do świątyni naszym oczom nie ukaże się wnętrze gotyckiej katedry, ale niewielki, jednak niezwykle malowniczy kościółek wiejski (przekryty sufitem z fasetą), to i tak będziemy pełni zachwytu. Wszystko za sprawą dwóch architektonicznych nagrobków, pochodzących z XVI i XVII w., które umieszczono w bocznych ścianach prezbiterium. Te najcenniejsze elementy wyposażenia poświęcone są rodzinie Kryskich, fundatorom kościoła.

• Na południowej ścianie prezbiterium - późnorenesansowy nagrobek Pawła i Anny ze Szreńskich Kryskich oraz ich syna, Wojciecha. Rodzice zostali umieszczeni w części przyściennej w dwóch głębokich wnękach - Paweł z lewej strony, Anna z prawej. Przed nimi usytuowany jest sarkofag, na którym spoczywa półleżąca postać Wojciecha w zbroi.

Fundatorem nagrobka - wykonanego  pomiędzy rokiem 1572 a 1576 - był Stanisław Kryski, syn Pawła i Anny, a zarazem brat Wojciecha.

• Na północnej ścianie prezbiterium - nagrobek poświęcony Stanisławowi (a więc fundatorowi powyżej opisanego nagrobka) i Małgorzacie z Uchańskich oraz ich synowi Piotrowi. Chociaż powstawał on już w epoce wczesnego baroku, to jego twórca starał się stworzyć dzieło nawiązujące formą do znajdującego się naprzeciwko wcześniejszego nagrobka: figury rodziców umieszczone w głębokich wnękach, syn w zbroi, spoczywający na sarkofagu. Nagrobek ufundował w latach 1609-1613 swoim rodzicom i bratu Wojciech Kryski, kasztelan sierpecki.
• W prezbiterium - ołtarz główny o charakterze barokowym, datowany na 2. poł. XIX w. W jego polu środkowym znajduje się namalowany przez Wojciecha Gersona w 1892 r. obraz „Św. Stanisław”.
• Ołtarze boczne o charakterze barokowym, pochodzą z końca XVIII w. W polu głównym ołtarza lewego umieszczony jest obraz „Św. Antoni Padewski”, w polu głównym ołtarza lewego - obraz „Serce Jezusa”.

Teren przykościelny otoczony jest kamiennym murkiem z bramą główną od zachodu  i boczną od południa. Od wschodu, w mur została wkomponowana dzwonnica parawanowa o trzech arkadach. Murowana z cegły, wzniesiona została pod koniec XIX w.

1333 r. - Pierwsza informacja o miejscowym plebanie Hermanie, kanoniku płockim.

Około 1477 r. - Rozpoczęcie budowy obecnego kościoła, który ostatecznie ukończono w 1507 r.

1487 r. - Nadanie praw miejskich Drobinowi.

1827 r. - W Drobinie było 105 domów i 1314 mieszkańców.

1860 r. - Drobin liczył 1352 mieszkańców i 87 domów „przeważnie drewnianych”.

1869 r. - Utrata praw miejskich.

1881 r.  - Miejscowa parafia należała do dekanatu płockiego diecezji płockiej i liczyła 1900 wiernych.

1881 r. - W Drobinie było 2625 mieszkańców (1250 mężczyzn i 1375 kobiet), „głównie izraelitów”. Spośród 145 domów tylko 9 było murowanych.

1994 r. - Drobin ponownie otrzymał prawa miejskie.

2006 r. - Parafia w Drobinie należała do dekanatu Raciąż diecezji płockiej i liczyła 5050 wiernych.

Kościół w Drobinie jest jednym z sześciu obiektów  w projekcie „Skarbiec Mazowiecki 2 szlaki turystyczne obiektów sakralnych w Warszawie i na Mazowszu - rozwój i komercjalizacja produktu”, które znajdują się na szlaku „Perły Mazowsza”. Wśród świątyń północnej części Mazowsza znalazły się na nim również:

● Bożewo - miejscowość położona 26 km na południowy-zachód od Sierpca (dojazd przez Mochowo), z kościołem parafialnym pw. św. Andrzeja Apostoła, pochodzącym z przełomu XV i XVI w.

● Brok - miejscowość położona 18 km na południe od Ostrowi Mazowieckiej, z kościołem parafialnym pw. św. Andrzeja Apostoła,  pochodzącym z poł. XVI w.

● Giżyce - miejscowość położona 15 km na północny-zachód od Sochaczewa (dojazd przez Sarnów), z kościołem parafialnym pw. św. św. Piotra i Pawła, pochodzącym z 1439 r.

● Kleczkowo - miejscowość położona 25 km na wschód od Ostrołęki (dojazd przez Troszyn), z kościołem parafialnym pw. św. Wawrzyńca, pochodzącym z lat 1512-1518, odbudowanym w latach 1951-1954.

● Kobylniki - miejscowość położona 48 km na wschód od Płocka (dojazd przez Wyszogród), z kościołem parafialnym pw. św. Anny, pochodzącym z 1. poł. XVI w.