Szlak " Sakralne Perły Mazowsza" to pierwszy etap prezentacji najcenniejszych obiektów sakralnych na Mazowszu. Znajdą się na nim zarówno zabytki tej klasy, co katedra w Płocku, jak i sanktuarium w Loretto, czy kaplica w Choszczówce, związana ze sługa Bożym kard. Stefanem Wyszyńskim. O ich znaczeniu decydują zarówno walory historyczne, jak i religijne - wiele z nich to interesujące miejsca pielgrzymkowe lub związane z wybitnymi postaciami polskiego życia religijnego i patriotycznego.

Opactwo benedyktynów sieciechowskich założone zostało w 1132 r. na kępie wiślanej w pobliżu wsi zakonnej o nazwie Sieciechów. Było ono jednym z trzech opactw benedyktyńskich leżących nad Wisłą(Tyniec, Płock - nie istnieje i Sieciechów). Benedyktyni zostali sprowadzeni z  Prowansji przez Sieciecha, który pielgrzymował do grobu św. Idziego znajdującego się u benedyktynów w St. Gilles w Prowansji.

Pierwszy klasztor drewniany został wybudowany w latach 1132-1139 z funduszy księcia Bolesława
Krzy­woustego i Sieciecha Młodszego (syna słynnego Sieciecha, palatyna Władysława Hermana). Kolejny klasztor, również drewniany, pochodził z 1530 r. izostał rozbudowany i ufortyfikowany w 1580 r. przez opata Józefa Wereszczyńskiego. W wyniku pożaru 10 lutego 1683 r. całkowitemu zniszczeniu uległ klasztor, a kościół groził zawaleniem. W tej sytuacji konieczna była odbudowa całego konwentu.

Dopiero w 1733 r. ukończono roboty budowlane przy klasztorze (skrzydło północno-zachodnie, ówczesny przeorat, dziś plebania). Odbudowę kościoła według projektu nieznanego architekta zapoczątkował opat Józef Kurdwanowski. Kontynuatorem prac był opat Wawrzyniec Bułharewicz (do roku 1767). Budowę zakończono 16 listopada 1770 r. za opata Leonarda Prokopowicza. Podczas prac wykończeniowych wnętrza artysta malarz Szymon Mańkowski przyozdobił kościół freskami, które do dziś cieszą oko w rokokowym wnętrzu. Świątynię konsekrował sufragan lubelski, bp Jan Kanty Lenczewski w1780 r.

Pod koniec XVIII w. w zespole opactwa  wybudowano klasycystyczny pałac opata (obecnie Ośrodek Szkolno-Wychowawczy) i nieistniejącą już szkołę, która znajdowała się między kościołem a przeoratem,do której uczęszczały dzieci miejscowej szlachty. Szkoła prowadzona przez benedyktynów była pod opieką Akademii Krakowskiej. Klasztor posiadał jedną z największych bibliotek w kraju. W 1819 r. w wyniku kasaty benedyktyni musieli opuścić swój klasztor.

Opactwo benedyktyńskie było ważnym ośrodkiem życia religijnego i kulturalnego, rozwijała się tu zwłaszcza kultura muzyczna. Już w średniowieczu zakonnicy założyli pierwszą w Polsce szkółkę drzew owocowych, ponadto posiadali folwarki, spichlerze, hutę żelaza,kamieniołomy,  browar, winnicę i gorzelnię.

Po kasacie opactwa w latach 1845-1879 opuszczone budynki i kościół zaczęły niszczeć. Kościół służył jako magazyn dla majątku rosyjskiego generała. Z polecenia bp. Józefa Goldtmanna wyposażenie kościoła zostało przekazane innym parafiom. W sprawie odzyskania kościoła dla celów religijnych okoliczni mieszkańcy i ks. Wincenty Wołosewicz kilkakrotnie zwracali się do władz rosyjskich. Ich prośby zostały spełnione, dzięki czemu 15czerwca 1884 r. biskup sandomierski Ksawery Antoni Sotkiewicz ponownie konsekrował odrestaurowaną świątynię i ustanowił ją kościołem parafialnym.

W czasie I wojny światowej w roku 1915 w wyniku ostrzału artylerii rosyjskiej klasztor i kościół zostały w znacznym stopniu uszkodzone. Kościół został wówczas odnowiony staraniem ks. Aleksandra Siweckiego. Również podczas II wojny światowej zabudowania dawnego opactwa benedyktyńskiego mocno ucierpiały. Kościół ponownie od­nowiono. Restauracji dokonano też w latach 1972-1974.

Relikty średniowiecznego opactwa zachowały się w fundamentach i murach istniejącego kościoła. O jego dawnej świetności świadczą obiekty,które możemy obecnie podziwiać: XVIII-wieczny zabytkowy klasztor pozostający w trwałej ruinie, przeorat z 1733 r. (obecnie plebania), wolno stojąca dzwonnica z XIX w., pałac opacki z 1800 r. i murowane ogrodzenie z kaplicami z 2. poł.XVIII w. oraz kościół pw. Wniebowzięcia NMP.

Świątynia stanowi perłę architektury rokoka na południowym Mazowszu. Dom Boży jest murowany i został wzniesiony według projektu nieznanego architekta za opatów Józefa Kurdwanowskiego (1739-1748) i Wawrzyńca Bułharewicza (1748-1767). Kościół jest późnobarokowy z czworoboczną wieżą,zbudowany na planie krzyża greckiego (równoramiennego). Do prezbiterium przylegają dwie piętrowe przybudówki. Falistość ścian w prezbiterium i w ramionach transeptu świadczy o barokowym stylu architektonicznym. Nad prezbiterium mieści się dawny chór zakonny otwarty na prezbiterium i transept.Chór zakonny jest połączony z chórem muzycznym korytarzami.

Przesklepienie kościoła jest kolebkowe, sklepienie nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem tworzy pseudo kopułę. Kościół posiada krypty, w których spoczywają zmarli benedyktyni, można tu również zobaczyć relikty poprzedniej świątyni. Do kościoła przylegają ruiny klasztoru z XII w., w którym zachował się fragment romańskiej ściany.

• Polichromia rokokowo-klasycystyczna wykonana przez artystę malarza Szymona Mańkowskiego za czasów opata Leonarda Prokopowicza w latach 1769-1779. Przedstawia ona postacie historyczne, m.in. Bolesława Chrobrego i Sieciecha.
• Obrazy: „Św. Antoni Padewski” i „Matka Boża Różańcowa” (ze św. Dominikiem) namalowane przez Wojciecha Gersona w 1883 r., pochodzące z dawnego wyposażenia kościoła. Były one przeznaczone na zasłony ołtarzy bocznych w ramionach transeptu. - na plebanii
• Średniowieczny fresk.
• W latach 1943-1946 malarze wysiedleni z Pelplina: Alojzy Teichert, Władysław Drapiewski i jego brat odnowili malaturę rokokową.
• Nad ołtarzem głównym znajduje się malowidło przedstawiające Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny - tytuł kościoła.
• Dwa ołtarze boczne: Matki Bożej Nieustającej Pomocy i św. Franciszka.
• Dwie figury: Matki Bożej i Pana Jezusa z otwartym sercem.  

• Klasycystyczny pałac opacki z przełomu XVIII i XIX w.
• Dzwonnica z końca XVIII w.
• Plac przed kościołem otoczony jest murem z pustymi kapliczkami.
• Figura Matki Bożej Niepokalanej - pośrodku placu
• W odległości ok. 2 km leży wieś Sieciechów, położona nad rzeką Łachą, starorzeczem Wisły.
  W Sieciechowie znajduje się: kościół parafialny pw. św. Wawrzyńca z lat 1710-1769; Muzeum Regionalne pana Stefana Sieka przy ul. 11 Listopada, tel. 46 621 6123; zajazd „Feniks” z możliwością zamówienia obiadu dla grupy 50-osobowej.

1132 r.- Budowa pierwszego drewnianego klasztoru z fundacji Sieciechów.

1530 r.- Budowa kolejnego konwentu, również drewnianego.

1580 r.- Rozbudowa i ufortyfikowanie klasztoru przez opata Józefa Wereszczyńskiego.

1582 r.- Pożar opactwa.

1733-1800- Budowa murowanego zespołu opactwa (kościoła,klasztoru, pałacu opackiego i przeoratu).

1780 r.- Konsekracja świątyni przez sufragana lubelskiego, bp.Jana Kantego Lenczewskiego.

1819 r.- Kasata opactwa.

1879-1884- Odnowienie kościoła po przekazaniu przez władze rosyjskie.

1884 r.- Ponowna konsekracja odrestaurowanej świątyni przez biskupa sandomierskiego Ksawerego Antoniego Sotkiewicza i ustanowienie parafii.

1915 r.- Zniszczenie klasztoru przez artylerię rosyjską.

1939-1945- Częściowe zniszczenie zabudowań dawnego opactwa.

1943-1946- Odnowienie malatury rokokowej przez malarzy z Pelplina.

1972-1974- Ponowne od­nowienie i odrestaurowanie kościoła.