Drewniane skarby Mazowsza - szlak drewnianej architektury sakralnej.

Mazowsze jest niezwykle bogate w przykłady sakralnego budownictwa drewnianego. Na terenie województwa odnotować można ponad 200 godnych uwagi obiektów.

Na obecnym etapie realizacji projektu "Skarbiec Mazowiecki - szlaki turystyczne obiektów sakralnych w Warszawie i na Mazowszu" pragniemy  zachęcić do odwiedzenia i poznania wybranych obiektów.

Na Mazowieckim Szlaku Drewnianej Architektury Sakralnej, któremu nadajemy nazwę Drewniane skarby Mazowsza, będziecie Państwo mogli zwiedzić aż 67 niezwykłych obiektów. Są to w większości mało znane i, choćby z tego powodu, rzadko odwiedzane kościoły i kaplice. Przy typowaniu obiektów braliśmy pod uwagę przede wszystkim ich historię, walory architektoniczne, rolę w lokalnym i ponadlokalnym życiu religijnym. Znajdujące się na szlakach świątynie pozwalają zapoznać się z różnorodnymi, zmieniającymi się w ciągu wieków, formami ich rozplanowania, kształtowania bryły, czy też wyposażenia i zdobienia wnętrza.

Na szlaku Drewniane skarby Mazowsza umieszczone zostały drewniane obiekty sakralne, podzielone na 6 tzw.  pętli: ciechanowską(14 obiektów), ostrołęcką (11), płocką (14), siedlecką (9), warszawską-wschodnią (8) i warszawską-zachodnią (10). W przygotowaniu - pętla radomska (7)

Dla zainteresowanych materiałami drukowanymi wydaliśmy miniprzewodnik "Drewniane skarby Mazowsza" z mapą.

W kościele w Lewiczynie znajduje się Sanktuarium Matki Bożej Lewiczyńskiej, Pocieszycielki Strapionych, Pani Ziemi Grójeckiej.

Lewiczyn to jedna z najstarszych wsi w powiecie grójeckim (gmina Belsk Duży), leżąca nad rzeczką Kraską, dopływem Jeziorki. Kiedyś była położona na szlaku handlowym, zmienionym przez zaborcę po powstaniu styczniowym.

W XIII w. erygowano tu parafię pw. Biskupów Wojciecha i Marcina. Trudno powiedzieć skąd wzięła się nazwa miejscowości - istnieją dwie wersje jej pochodzenia. Podczas bitwy jaka tu miała miejsce w XIII w. żołnierze otrzymali komendę - lewo czyń, czyli "zachodzić wroga z lewej". Po odniesionym zwycięstwie, które nazwano "lwim czynem", żołnierze własnymi czapkami usypali kopiec. Na kopcu, na początku XIV w. staraniem rodziny Lewickich wystawiono  pierwszy drewniany kościół, który stał w tym miejscu przez ok. 300 lat. Pod koniec XVI w. był już w tak złym stanie, że podjęto decyzję o jego rozbiórce i budowie nowego. W tym czasie właścicielem połowy wsi był podstoli czerski Prokop Oborski, który został fundatorem nowego, również drewnianego kościoła. Budowa trwała ok. 2 lat i w 1608 r. nastąpiło jego poświęcenie.

Złe czasy dla kościoła nadeszły wraz ze szwedzkim potopem, podczas którego kościół został znacznie zniszczony. W 1665 r. proboszczem w Lewiczynie został ks. Andrzej Gołkowski, który podjął trud odbudowy kościoła. Ze względu na złą sytuację w kraju odbudowa trwała ok. 10 lat. Po jej zakończeniu kościół miał nową, dwuwieżową fasadę i częściowo nowe wyposażenie. W kościele był już wtedy słynący łaskami obraz Matki Bożej, który po ufundowaniu nowego ołtarza, został w nim umieszczony. Za plebana Gołkowskiego zanotowano ok. 700 zeznań o cudach. Na przełomie XVII i XVIII w. wśród wot było dużo drogich przedmiotów, ale z czasem było ich coraz mniej. W połowie XVIII w. oficjał warszawski, późniejszy prymas A.K. Ostrowski zabrał część wot z kościoła na tabernakulum do katedry św. Jana w Warszawie. 

Zanotowano, że w 1718 r. działało tu 7 bractw religijnych, które pełniły funkcje religijne, wychowawcze, kulturalne i charytatywne.

Ponownie kościół został zniszczony przez potężną wichurę, która przeszła nad Lewiczynem w 1738 r. i znacznie uszkodziła wieże. Kościół odbudowano, ale już jako jednowieżowy. 

Bardzo trudny dla Lewiczyna był okres zaborów. Za pomoc udzielaną powstańcom styczniowym, proboszcz kościoła został skazany na zsyłkę, zlikwidowano wszystkie bractwa działające przy kościele i zmieniono układ dróg, odsuwając Lewiczyn od głównego traktu.  Rząd rosyjski skonfiskował też dobra kościelne oddając je rosyjskim weteranom. 

Kościół przechodził jeszcze dwa większe remonty w latach 1884-1885 i w 1935 r. Po II wojnie światowej przeprowadzano niezbędne prace remontowe, a w ostatnich latach  wybudowano  zaplecze  dla obsługi ruchu pielgrzymkowego.