Bijące Serce Historii

W pierwszej fazie tej części projektu "Skarbiec Mazowiecki" proponujemy zwiedzanie 48 świątyń, uwzględniają one podstawowe kategorie zwiedzania, np."  kościoły wotywne, świątynie związane z kapłańską drogą bł. ks. Jerzego Popiełuszki, kościoły Traktu Królewskiego a także miejsca związane z bł. Janem Pawełem II.

Początki tego miejsca sięgają 1. poł. XVII w., kiedy Bractwo św. Benona skupiające warszawskich katolików pochodzenia niemieckiego postanowiło wybudować kościół. Celem Bractwa, zwanego Niemieckim, była szeroko pojmowana dobroczynność, stąd istnienie przy świątyni szpitala i przytułku. 

Pierwszy drewniany kościół został zastąpiony w poł. XVII w. świątynią murowaną, której nie oszczędzili Szwedzi podczas potopu. Po wojnie kościół został odbudowany. Z raportu miejskiego z 1736 r. wiemy, że przy kościele istniał cmentarz dla ubogich, zaś  w kryptach kościoła, w których panowały wyjątkowe warunki klimatyczne (na pocz. XIX w. znaleziono bardzo dobrze zachowane trumny z XVII w.) chowano zamożniejszych mieszkańców miasta. Ale sławę miejsce to zdobyło z chwilą objęcia świątyni przez oo. redemptorystów i dzięki osobowości św. Klemensa Marii Hofbauera, zwanego Dworzakiem. Codzienne Msze św. w języku polskim i niemieckim, z wybitnymi kazaniami i bogatą oprawą muzyczną przyciągały wiernych. Przy kościele obok sierocińca powstały bezpłatne szkoły zawodowe męskie i żeńskie, co było rzadkością na owe czasy. Za zasługi w dziedzinie oświaty król Stanisław August Poniatowski zamierzał powierzyć redemptorystom przyszłą Świątynię Opatrzności Bożej. 

Po opuszczeniu w 1808 r. Polski przez zakonników na rozkaz władz francuskich, kościół i klasztor przeszły na skarb państwa i zostały sprzedane z przeznaczeniem na koszary wojskowe oraz magazyny. W 1825 r. budynki adaptowano na fabrykę Gerlacha, na przełomie XIX i XX w. mieściła się w nich fabryka noży. W 1938 r. Maria Biernacka po wykupieniu klasztoru i kościoła przekazała budynki warszawskiej kurii. Podczas powstania warszawskiego kościół został zbombardowany. 

W 1946 r. do dawnej siedziby wrócili redemptoryści, ale oficjalną zgodę na osiedlenie otrzymali dopiero w 1956 r. (w kościele miała się mieścić pracownia rzeźbiarska). Kościół został odbudowany w historycznym kształcie. W dniu  22 czerwca 1958 r. świątynia została poświęcona i przekazana do kultu. W 1977 r. nadano wnętrzu nowy współczesny wystrój, który tworzy ciekawe połączenie z historycznym kształtem budowli. W klasztorze mieści się siedziba władz prowincjalnych oo. redemptorystów.  

Kościół orientowany (z prezbiterium zwróconym na wschód). Na szczycie skromnej fasady, dekorowanej - podobnie jak  wnętrze świątyni - pilastrami widnieje herb zakonu redemptorystów: krzyż na wzgórzu ze skrzyżowanymi włóczniami przed nim, po bokach litery S M, a nad tymi symbolami "oko Opatrzności Bożej". Wokół znajduje się łaciński napis ("Obfite u Niego odkupienie"). 

Trójprzęsłowa nawa jest nakryta sklepieniem kolebkowym. Niższe i węższe prezbiterium jest zakończone absydą. Do nawy od południa przylega kaplica z obrazem "Matka Boża Nieustającej Pomocy", której kult w Polsce zawdzięczamy temu zgromadzeniu. Kruchtę od kościoła oddziela współczesna krata. 

Dekoracje tabernakulum, ołtarza głównego i Scenę Ukrzyżowania na belce tęczowej wykonano w metaloplastyce według projektu Zbigniewa Wolaka.  Renesansowe lub wczesnobarokowe wnętrze pomalowane na biało tworzy kameralny nastrój tego miejsca.

1629 r. - Budowa drewnianego kościoła.

1643-1655 - Budowa nowego murowanego kościoła prawdopodobnie według projektu Jana Chrzciciela Gislany.

1730-1736 - Odbudowa zrujnowanego kościoła.

1739 r. - Pożar wnętrza kościoła.

1787 r. - Przybycie oo. redemptorystów ze św. Klemensem Dworzakiem.

1785-1789 - Budowa klasztoru.

1801-1802 - Dobudowanie kaplicy pw. Zbawiciela Świata według projektu zakonnika Karola Jestersheina.

1809 r. - Usunięcie zakonników z Polski (posądzonych o sprzyjanie Austrii) na rozkaz Napoleona. 

1808-1938 - Kościół i klasztor przeznaczono na cele świeckie (magazyny, warsztaty itd.).

1938 r. - Wykup wszystkich zabudowań przez Marię Biernacką i przekazanie Warszawskiej Kurii Arcybiskupiej.

1944 r. - Zburzenie kościoła podczas powstania warszawskiego.

1950-1952 - Pierwszy etap odbudowy kościoła.

1956 r. - Władze państwowe wydają zgodę na przekazanie kościoła oo. redemptorystom.

1957-1958 - Drugi etap odbudowy.

22 czerwca 1958 r. - Poświęcenie kościoła przez kard. Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski.

1977 r. - Urządzenie wnętrza według projektu arch. Zbigniewa Wolaka.

Na szlaku Nowego Miasta znajdują się:

• Kościół pw. Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny, ul. Przyrynek 2
• Kościół rektorski pw. św. Kazimierza (ss. sakramentek)
• Kościół rektorski pw. Stygmatów św. Franciszka (franciszkanów), ul. Zakroczymska 1
• Kościół rektorski pw. św. Jacka (dominikanów)