Bijące Serce Historii to zbiór tras i proponowanych sposobów zwiedzania warszawskich kościołów. Nazwa szlaku wyraża przekonanie, że w warszawskich kościołach zapisana została historia stolicy i Polski.
W pierwszej fazie tej części projektu "Skarbiec Mazowiecki" proponujemy zwiedzanie 48 świątyń, uwzględniają one podstawowe kategorie zwiedzania, np." kościoły wotywne, świątynie związane z kapłańską drogą bł. ks. Jerzego Popiełuszki, kościoły Traktu Królewskiego a także miejsca związane z bł. Janem Pawełem II.
Sanktuarium polskiego męczeństwa ustanowione przez bp. Kazimierza Romaniuka powstało według zamysłu ks. Krzysztofa Jackowskiego, który w 1985 r. otrzymał zadanie zorganizowania parafii i zbudowania kościoła dla mieszkańców osiedla Kinowa na Saskiej Kępie. W dniu 1 maja następnego roku na placu przed kapliczką z 1829 r. odprawiono nabożeństwo majowe, a 3 maja pierwszą Mszę św. Wkrótce placyk stał się miejscem regularnie odprawianych Mszy niedzielnych i okazjonalnych nabożeństw, a w 1987 r. powstała tu prowizoryczna kaplica.
Jednocześnie podjęto starania o uzyskanie pozwolenia na wzniesienie świątyni. 15 marca 1988 r. Prymas Polski ks. Józef kard. Glemp erygował parafię pw. MB Królowej Polskich Męczenników. Budowę rozpoczęto w marcu 1989 r. i realizowano etapami, zgodnie z udzielanymi pozwoleniami. Najpierw powstał dom parafialny, później sala katechetyczna, wreszcie w maju 1994 r. rozpoczęto budowę kościoła. 31 grudnia 2000 r. - w uroczystość Świętej Rodziny pierwszy biskup diecezji warszawsko-praskiej Kazimierz Romaniuk konsekrował świątynię jako wotum. Zgodnie z wezwaniem parafii ma ona sławić imię Maryi, Królowej naszego Narodu oraz przypominać i dawać poznać tych, którzy zawierzając się Matce Bożej Królowej Polski, poświęcili swoje życie Ojczyźnie. Są wśród nich święci i błogosławieni, wyniesieni przez Kościół na ołtarze, ale także ci, których prochy spoczywają w różnych zakątkach świata, często bezimiennie, o których cierpieniu oraz o świadectwie wiary i miłości mówią przekazy historii i tradycji. Nieliczni, którzy przetrwali Polską Golgotę żyją wśród nas i są żywą historią martyrologii naszego Narodu, dając świadectwo o czasach ostatnich dziesięcioleci.
Dekoracja wnętrza kościoła podporządkowana jest pamięci o martyrologii Narodu polskiego. Na ścianach umieszczono tablice memoratywne poświęcone bojownikom o wolność i ofiarom totalitaryzmów hitlerowskiego oraz komunistycznego i pamiątki przeszłości. Tę bogato rozbudowaną symbolikę patriotyczną dekoracji kościoła i cel jaki przyświecał jego twórcom wymownie tłumaczy tekst zacytowany na jednej z tablic: „Ojczyzna to ziemia i groby. Narody tracąc pamięć - tracą życie. Męczennikom polskim 1939. 1 IX 1989”.
Kościół zbudowany według projektu arch. Jerzego Kumelowskiego i konstrukcji inż. Krzysztofa Guraja, na planie prostokąta przykrytego dwuspadowym dachem z rodzajem lunety kolebkowej na kalenicy, biegnącej przez całą szerokość dachu, która obejmuje szczyty wertykalnych (pionowych) okien z dwu stron budynku. Na skrajach lunety krzyże. Elewacje pionowo profilowane czerwoną cegłą lub płytami żelbetowymi.
Portal wejściowy poprzez ażurową wieżę skonstruowaną z pięciu żelbetowych łuków o różnej wysokości, w trzech najwyższych zamontowano dzwony, w średniej - zegar wpisany w okrąg, w najniższej, będącej obudową wejścia - obraz „Jezu ufam Tobie”, również wpisany w okrąg. Nad wejściem tabliczka z tekstem: „To jest Dom Boży tu jest Brama Nieba”.
Elewacja od strony ul. Stanów Zjednoczonych utrzymana w kolorystyce biało-czerwonej (na białych ścianach profile z czerwonej cegły i fragmenty ściany wyłożone czerwonymi płytkami klinkierowymi.).
Wejście do zakrystii schodami pomiędzy dwoma pawilonami na planie sześciokątów, z czerwonej cegły z owalnymi oknami. Pawilony i schody przykryte wspólnym, trójłukowym zadaszeniem. Ponad wejściem pionowo położone okno obramione łukowo lunetą na dachu. Przedłużeniem tej elewacji jest budynek kaplicy (powstał zanim zbudowano kościół) o prostej konstrukcji, przykrytej dwuspadowym dachem. Biała ściana przecięta drzwiami z drewna z dwuspadowym zadaszeniem, zwieńczonym wysokim, wystającym ponad dach krzyżem.
Do wnętrza prowadzą oszklone żeliwne drzwi. Na przeciwko wejścia marmurowy prosty ołtarz, nad nim rzeźba „Matka Boża z Dzieciątkiem na tle krzyża”.
Tabernakulum wmontowane w drewnianą płytę w formie tory. Na mosiężnych drzwiczkach tabernakulum wizerunek krzyża równoramiennego z promieniami pomiędzy ramionami. Poniżej tablica z kamieniem węgielnym położonym pod budowę kościoła. Na ścianie po lewej stronie od wejścia obraz „Miłosierdzie Boże”, namalowany przez Jana Molgę oraz stacje Drogi krzyżowej w kształcie krzyża rycerskiego. Na przeciwległej ścianie marmurowe tablice poświęcone Orlętom lwowskim, Sybirakom, żołnierzom Armii Krajowej, grenadierom Armii Polskiej we Francji oraz zbiorcza tablica upamiętniająca ofiary hitleryzmu i stalinizmu.
Ponadto w kaplicach ustawiono figury czterech polskich męczenników biskupów i kapłanów. W kaplicy chrzcielnej - św. Wojciecha i św. Stanisława, a w kaplicy Matki Bożej Nieustającej Pomocy - św. Maksymiliana i ks. Jerzego. Autorem rzeźb jest Andrzej Bargieł.
1829 r. - Powstanie kapliczki na Grochowie u zbiegu dzisiejszej al. Stanów Zjednoczonych i ul. Międzyborskiej.
1830-1831 - Powstanie listopadowe, podczas którego grzebano powstańców przy kapliczce i modlono się w intencji powstania.
Czerwiec 1985 r. - Mieszkańcy Osiedla Kinowa wraz z ks. Krzysztofem Jackowskim, oddelegowanym przez arcybiskupa warszawskiego, podejmują starania u ówczesnych władz o uzyskanie zezwolenia na budowę kościoła na Osiedlu.
Maj 1986-październik 1987 - Modlitwy przed kapliczką z 1829 r. aby wesprzeć wysiłki i starania o uzyskanie decyzji zezwalającej na budowę świątyni.
14-17 stycznia 1987 r. - Uzyskano zgodę Wydziału Architektury na lokalizację kościoła.
10 czerwca 1987 r. - Zatwierdzono plany i uzyskano zezwolenie na budowę prowizorycznej kaplicy.
28 października 1987 r. - Poświęcenie prowizorycznej kaplicy przez Sekretarza Episkopatu Polski ks. abp. Bronisława Dąbrowskiego.
1 grudnia 1987 r. - Prymas Polski ks. Józef kard. Glemp na prośbę ks. Krzysztofa Jackowskiego nadaje tytuł kaplicy - Matki Bożej Królowej Polskich Męczenników.
15 marca 1988 r. - Dekret Prymasa Polski erygujący parafię Matki Bożej Królowej Polskich Męczenników. Pierwszym proboszczem parafii zostaje mianowany ks. Krzysztof Jackowski.
20 marca 1989 r. - Zatwierdzenie części planów budowy kościoła i pozwolenie na budowę plebanii, rozpoczęcie budowy.
19 października 1989 r. - Zatwierdzenie dalszej części planów budowy kościoła, wzniesienie murów budynku parafialnego, rozpoczęcie budowy części katechetycznej.
4 maja 1994 r. - Zatwierdzenie przez Wydział Architektury ostatniej części planów budowy rozpoczęcie budowy kościoła.
31 grudnia 2000 r. - W święto Świętej Rodziny ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej bp Kazimierz Romaniuk dokonał konsekracji kościoła jako wotum jubileuszowego parafii i diecezji.
30 grudnia 2001 r. - W święto Świętej Rodziny: Jezusa, Maryi i Józefa na prośbę ks. proboszcza Krzysztofa Jackowskiego ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej ks. bp Kazimierz Romaniuk ogłosił uroczyście kościół parafialny Sanktuarium Matki Bożej Królowej Polskich Męczenników.
Zaloguj się
0
GPS: N 52.239701, E 21.080980
228133344
Wydarzenia
Historia
Architektura
Zabytki
W otoczeniu
Daty historyczne
Na szlaku
