Bijące Serce Historii to zbiór tras i proponowanych sposobów zwiedzania warszawskich kościołów. Nazwa szlaku wyraża przekonanie, że w warszawskich kościołach zapisana została historia stolicy i Polski.
W pierwszej fazie tej części projektu "Skarbiec Mazowiecki" proponujemy zwiedzanie 48 świątyń, uwzględniają one podstawowe kategorie zwiedzania, np." kościoły wotywne, świątynie związane z kapłańską drogą bł. ks. Jerzego Popiełuszki, kościoły Traktu Królewskiego a także miejsca związane z bł. Janem Pawełem II.
Bijące Serce Historii to zbiór tras i proponowanych sposobów zwiedzania warszawskich kościołów. Nazwa szlaku wyraża przekonanie, że w warszawskich kościołach zapisana została historia stolicy i Polski.
W pierwszej fazie tej części projektu "Skarbiec Mazowiecki" proponujemy zwiedzanie 48 świątyń, uwzględniają one podstawowe kategorie zwiedzania, np." kościoły wotywne, świątynie związane z kapłańską drogą bł. ks. Jerzego Popiełuszki, kościoły Traktu Królewskiego a także miejsca związane z bł. Janem Pawełem II.
Parafię pw. Matki Bożej Różańcowej na Bródnie erygował 26 października 1913 r. ks. abp Aleksander Kakowski przy istniejącej drewnianej kaplicy,która powstała w 1909 r. na terenie osady domków budowanych potajemnie przez ludność przybyłą do Stolicy w poszukiwaniu pracy w pasie dawnych carskich umocnień fortyfikacyjnych wokół Warszawy.
W 5. rocznicę istnienia parafii, tuż przed ogłoszeniem niepodległości Polski w 1918 r., odwiedził ją nuncjusz papieski Achilles Ratti, późniejszy papież Pius XI, udzielając miejscowej młodzieży sakramentu bierzmowania.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości podjęto starania o wybudowanie nowego kościoła. Prof. Zdzisław Mączeński opracował projekt architektoniczny, a dla uzyskania funduszy na jego realizację wydano pocztówkę z rysunkiem kościoła, którą rozprowadzano wśród wiernych jako cegiełkę na budowę świątyni. W 1934 r. proboszcz ks. Stefan Roguski uzyskał zgodę na budowę murowanego kościoła. Przed wybuchem II wojny światowej zdążono założyć żelbetowe fundamenty i cokół z granitu. Dalsze prace uniemożliwiły działania wojenne i okupacja hitlerowska. Drewniana kaplica spłonęła we wrześniu 1939 r.
Po wojnie, 8 maja 1949 r. Prymas Stefan kard. Wyszyński wmurował akt erekcyjny pod budowę nowego kościoła i poświęcił fundamenty, ale zgodę na budowę uzyskano dopiero w 1956 r. Autor projektu Zdzisław Mączeński nie był już w stanie nadzorować budowy, prowadził ją Kazimierz Białkowski. W 1960 r. świątynia została oddana do użytku w stanie surowym, 13 czerwca tego roku odbyło się uroczyste jej poświęcenie, a we wrześniu Prymas Polski ks. Stefan kard. Wyszyński ofiarował parafii figurę Matki Bożej Fatimskiej, która znajduje się w bocznym ołtarzu świątyni. W ostatni dzień 1960 r. zmarł inicjator budowy kościoła ks. Tadeusz Zimiński nie doczekawszy jej całkowitego zakończenia. 31 maja 1964 r. ks. Stefan kard. Wyszyński konsekrował ołtarz i od tego dnia wszystkie Msze św. i nabożeństwa sprawowane były w nowym kościele.
Jest to trójnawowa budowla o silnie zredukowanej formie historycznej, nawiązującej do trójdzielnej włoskiej fasady romańskiej. Elewacja jest dużą płaszczyzną z dwiema wysuniętymi do przodu bocznymi partiami w formie ryzalitów, podzieloną pionowo wąskimi, długimi otworami okiennymi. W części środkowej głównej elewacji architekt zastosował trzy wysokie, półkoliście zamknięte arkady oparte na filarach.
Nowoczesność architektury podkreślają małe, okrągłe okienka tzw. bulaje, umieszczone w elewacji głównej oraz w ryzalitach. Nie zrealizowano projektu wolno stojącej, smukłej dzwonnicy, we wczesnych latach PRL-u nie zezwalano bowiem na budowę wież kościelnych.
Powierzchnia świątyni wynosi 1200 m kw. i może pomieścić 5 tys. wiernych. Choć początkowo kościół zdawał się być zbyt obszerny i zbyt wysoki, jak na potrzeby małego osiedla o niskiej zabudowie, niebawem jednak okazał się odpowiedni, gdyż wokół wyrosło nowe osiedle wysokich bloków mieszkalnych.
W prezbiterium marmurowy ołtarz na wysokim podwyższeniu zbudowany zgodnie z posoborowymi wymogami liturgicznymi, tj. frontem do wiernych. Z marmuru wykonano także chrzcielnicę. Boczny ołtarz wykonany z drewna sosnowego pochodzi z kościoła pw. św. Marii Magdaleny na Annopolu.
W podziemiach znajdują się wysokie i obszerne pomieszczenia wykorzystywane do celów duszpasterskich.
1909 r. - Budowa na Bródnie drewnianej kaplicy z fundacji Marii Radziwiłłowej z Zawiszów.
26 października 1913 r. - Ks. abp Aleksander Kakowski erygował parafię pw. Matki Bożej Różańcowej na Bródnie w Warszawie.
1918 r. - W 5. rocznicę istnienia parafii odwiedził ją nuncjusz papieski Achilles Ratti - późniejszy papież Pius XI - który udzielił sakramentu bierzmowania miejscowej młodzieży.
1928 r. - Pierwsza wersja projektu kościoła autorstwa prof. Zdzisława Mączeńskiego.
1934 r. - Druga wersja projektu kościoła; proboszcz ks. Stefan Roguski uzyskał zgodę na budowę murowanego kościoła.
1938 - Początek budowy kościoła, założono żelbetowe fundamenty i cokół z granitu.
Wrzesień 1939 r. - Niemcy spalili kaplicę.
8 maja 1949 r. - Prymas Stefan kard. Wyszyński wmurował akt erekcyjny pod budowę kościoła i poświęcił fundamenty.
1956 r. - Uzyskanie zgody na budowę nowego kościoła na istniejących fundamentach.
1960 r. - Zakończenie budowy kościoła ( w stanie surowym).
13 czerwca 1960 r. - Poświęcenie kościoła przez Prymasa Stefana kard. Wyszyńskiego.
Wrzesień 1960 r. - Stefan kard. Wyszyński ofiarował parafii figurę Matki Bożej Fatimskiej.
31 grudnia 1960 r. - Śmierć proboszcza ks.Tadeusza Zimińskiego.
31 maja 1964 r. - Stefan kard. Wyszyński konsekrował ołtarz i od tego dnia wszystkie Msze św. zaczęto sprawować w nowej świątyni.
15 maja 2011 r. - Koronacja figury Matki Bożej Fatimskiej, której dokonał Józef kard. Glemp Prymas senior w obecności dwóch biskupów: abp. Henryka Hosera i bp. Alojzego Orszulika oraz licznie zgromadzonych wiernych.