Lokalny szlak powiatu warszawskiego zachodniego jest specyficznym szlakiem powiatowym. Umieszczono na nim 9 obiektów, które zostały oznakowane zewnętrznymi tablicami informacyjnymi. W projekcie "Skarbiec Mazowiecki" szlak ten pełnił funkcję testową. Jego walory historyczne sa nie do przecenienia. Dodatkowym jego atutem, zwłaszcza dla warszawian jest jego bliskie położenie w stosunku do Stolicy i zlokalizowanie na tzw. szlaku, trakcie królewskim, którego współczesną perłą jest Żelazowa Wola, miejsce narodzin Fryderyka Chopina.
Na początku XVII w. w Rokitnie istniały dwa drewniane kościoły: św. Wojciecha (starszy, istniejący do ok. poł. XVIII w.) i św. Jakuba Apostoła (na jego miejscu stoi obecny kościół), tworząc jednocześnie, co było wówczas rzadkością, dwie oddzielne parafie: grodową i wiejską. Unifikacji kościołów i parafii w Rokitnie dokonano w 1704 r. staraniem biskupa poznańskiego Mikołaja Święcickiego, który na ukończenie rozpoczętej wówczas budowy nowego kościoła w testamencie zapisał krzyż diamentowy oraz złote i srebrne naczynia. Konsekracja kościoła nastąpiła 8 października 1797 r.
W 1885 r. wzniesiono dwie wieże kościelne według projektu Konstantego Wojciechowskiego. W następnych latach położono: nowe dachy, tynki, zaś na frontonie kościoła umieszczono portyk z figurą Najświętszej Maryi Panny. W 1892 r. wymurowano dolny kościół, umieszczając tam Drogę krzyżową.
W czasie I wojny światowej, w październiku 1914 r., kościół został zbombardowany, ocalała jedynie zakrystia. Zniszczeniu uległy także obrazy na murze: "Zejście z Golgoty" Franciszka Krudowskiego i "Przemienienie Pańskie". Poświęcenie odbudowanej świątyni nastąpiło dopiero 2 sierpnia 1931 r.
W 1945 r. podczas odwrotu wojsk niemieckich czołg rosyjski celowo strącił jedną wieżę kościoła i uszkodził dach. Konsekracji odbudowanej świątyni dokonał 13 czerwca 1968 r. Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński. Prymas Polski kard. Józef Glemp 20 listopada 1987 r. powierzył parafię i kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Rokitnie Zgromadzeniu Małe Dzieło Boskiej Opatrzności, księża orioniści.
Barokowy kościół w Rokitnie jest kościołem orientowanym, tzn. zwróconym częścią mieszczącą ołtarz główny ku wschodowi, w stronę grobu Chrystusa w Jerozolimie, o centralnym korpusie nawowym na planie krzyża greckiego oraz kaplicami w narożach, zbudowanym według projektu Jana Tomasza Bellottiego - architekta Jana III Sobieskiego.
1282 r. - W Rokitnie istniał gród kasztelański. Do dziś można oglądać ślady dawnego grodziska.
Pocz. XVII w. - W Rokitnie istniały dwa drewniane kościoły.
1704 r. - Unifikacji kościołów i parafii w Rokitnie dokonana staraniem biskupa poznańskiego Mikołaja Święcickiego.
8 października 1797 r. - Konsekracja kościoła.
1885 r. - Wzniesiono dwie wieże kościelne.
1892 r. - Wymurowano dolny kościół, umieszczając tam Drogę krzyżową.
1914 r. - Zbombardowanie kościoła, ocalała jedynie zakrystia.
2 sierpnia 1931 r. - Poświęcenie odbudowanej świątyni.
1945 r. - Podczas odwrotu wojsk niemieckich czołg rosyjski celowo strącił jedną wieżę kościoła i uszkodził dach.
13 czerwca 1968 r. - Konsekracja odbudowanej świątyni dokonana przez Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego.
20 listopada 1987 r. - Prymas Polski kard. Józef Glemp powierzył parafię i kościół w Rokitnie Zgromadzeniu Małe Dzieło Boskiej Opatrzności, księża orioniści.
8 września 2004 r. - Prymas Polski kard. Józef Glemp podniósł parafię Wniebowzięcia NMP do godności Sanktuarium Diecezjalnego Archidiecezji Warszawskiej.
18 września 2005 r. - Prymas Polski kard. Józef Glemp dokonał koronacji Cudownego Obrazu Matki Bożej Rokitniańskiej-Prymasowskiej Wspomożycielki.