Drewniane skarby Mazowsza - szlak drewnianej architektury sakralnej.

Mazowsze jest niezwykle bogate w przykłady sakralnego budownictwa drewnianego. Na terenie województwa odnotować można ponad 200 godnych uwagi obiektów.

Na obecnym etapie realizacji projektu "Skarbiec Mazowiecki - szlaki turystyczne obiektów sakralnych w Warszawie i na Mazowszu" pragniemy  zachęcić do odwiedzenia i poznania wybranych obiektów.

Na Mazowieckim Szlaku Drewnianej Architektury Sakralnej, któremu nadajemy nazwę Drewniane skarby Mazowsza, będziecie Państwo mogli zwiedzić aż 67 niezwykłych obiektów. Są to w większości mało znane i, choćby z tego powodu, rzadko odwiedzane kościoły i kaplice. Przy typowaniu obiektów braliśmy pod uwagę przede wszystkim ich historię, walory architektoniczne, rolę w lokalnym i ponadlokalnym życiu religijnym. Znajdujące się na szlakach świątynie pozwalają zapoznać się z różnorodnymi, zmieniającymi się w ciągu wieków, formami ich rozplanowania, kształtowania bryły, czy też wyposażenia i zdobienia wnętrza.

Na szlaku Drewniane skarby Mazowsza umieszczone zostały drewniane obiekty sakralne, podzielone na 6 tzw.  pętli: ciechanowską(14 obiektów), ostrołęcką (11), płocką (14), siedlecką (9), warszawską-wschodnią (8) i warszawską-zachodnią (10). W przygotowaniu - pętla radomska (7)

Dla zainteresowanych materiałami drukowanymi wydaliśmy miniprzewodnik "Drewniane skarby Mazowsza" z mapą.

Początki Bródna sięgają IX-X w. Wówczas na tym terenie powstał gród warowny. Nazwa pochodzi od brodu wiślanego, przy którym ulokowano gród. Ze źródeł historycznych wiadomo, że już w XV w. istniała królewska wieś Bródno. Kres jej rozwojowi przyniósł potop szwedzki w XVII w.

Dopiero w 2. poł. XIX w. po uruchomieniu nadwiślańskiej linii kolejowej zaczęła tu powstawać sieć uliczna wśród niezbyt licznych domów. W 1916 r. część Bródna znalazła się w administracyjnych granicach Warszawy, pozostałą część przyłączono w 1938 r.

Już wtedy istniał tu cmentarz, gdyż pod koniec XIX w. warszawskie nekropolie były przepełnione i w 1883 r. władze miejskie zakupiły 65 ha gruntu na Bródnie, z przeznaczeniem na nowy cmentarz. Jego otwarcie nastąpiło w 1884 r.

W 1887 r. na terenie cmentarza rozpoczęto budowę świątyni. Kościół musiał być drewniany ze względu na obowiązujący jeszcze wówczas zakaz stawiania na tym terenie - jako przedpolu cytadeli aleksandryjskiej - murowanych budynków. Projektantem kościoła był znany i ceniony w owym czasie architekt Edward Cichocki. Kierował on wówczas wymianą trzonu Kolumny Zygmunta III Wazy, który to remont wymagał ustawienia ogromnego drewnianego rusztowania. Cichocki wiedząc, że drewno z rusztowania pochodzi z sosen ściętych bez uprzedniego żywicowania, co gwarantowało jego odporność na wilgoć i korniki, postanowił  zaprojektować kościół, zamówiony u niego przez Kurię Metropolitalną i władze miejskie, właśnie z tego budulca. Poświęcenie świątyni odbyło się w 1888 r. Dokonał go proboszcz parafii pw. Matki Bożej Loretańskiej. Kościół, podobnie jak cmentarz, otrzymał wezwanie św. Wincentego a Paulo - patrona ubogich.

W 1952 r. przy istniejącym kościele cmentarnym została utworzona parafia pw. św. Wincentego a Paulo. W 1959 r. siedzibą parafii stał się murowany kościół wzniesiony w pewnej odległości także na terenie tutejszego cmentarza.

Ostatni remont drewnianego kościoła przeprowadzono w 1991 r. Jest to obecnie Kościół Rektora Cmentarza Bródnowskiego.