Drewniane skarby Mazowsza - szlak drewnianej architektury sakralnej.

Mazowsze jest niezwykle bogate w przykłady sakralnego budownictwa drewnianego. Na terenie województwa odnotować można ponad 200 godnych uwagi obiektów.

Na obecnym etapie realizacji projektu "Skarbiec Mazowiecki - szlaki turystyczne obiektów sakralnych w Warszawie i na Mazowszu" pragniemy  zachęcić do odwiedzenia i poznania wybranych obiektów.

Na Mazowieckim Szlaku Drewnianej Architektury Sakralnej, któremu nadajemy nazwę Drewniane skarby Mazowsza, będziecie Państwo mogli zwiedzić aż 67 niezwykłych obiektów. Są to w większości mało znane i, choćby z tego powodu, rzadko odwiedzane kościoły i kaplice. Przy typowaniu obiektów braliśmy pod uwagę przede wszystkim ich historię, walory architektoniczne, rolę w lokalnym i ponadlokalnym życiu religijnym. Znajdujące się na szlakach świątynie pozwalają zapoznać się z różnorodnymi, zmieniającymi się w ciągu wieków, formami ich rozplanowania, kształtowania bryły, czy też wyposażenia i zdobienia wnętrza.

Na szlaku Drewniane skarby Mazowsza umieszczone zostały drewniane obiekty sakralne, podzielone na 6 tzw.  pętli: ciechanowską(14 obiektów), ostrołęcką (11), płocką (14), siedlecką (9), warszawską-wschodnią (8) i warszawską-zachodnią (10). W przygotowaniu - pętla radomska (7)

Dla zainteresowanych materiałami drukowanymi wydaliśmy miniprzewodnik "Drewniane skarby Mazowsza" z mapą.

Łęgonice wzmiankowane są już w 1136 r. w bulli papieża Innocentego II jako własność kapituły gnieźnieńskiej. W granicach archidiecezji gnieźnieńskiej miejscowość pozostawała aż do 1818 r.

W 1521 r. parafię pw. św. Jana Chrzciciela erygował arcybiskup gnieźnieński Jan Łaski. Wtedy też wzniesiono drugą z kolei świątynię drewnianą (pierwsza została zbudowana prawdopodobnie w XIII w. również z fundacji kapituły gnieźnieńskiej),którą dwa wieki później - w 1725 r. - zastąpiono istniejącą do dzisiaj świątynią drewnianą.

Pod koniec XIX w. stan kościoła był tak zły, że noszono się z zamiarem zastąpienia go obiektem murowanym. Na szczęście, przeprowadzony w 1893 r. remont generalny (m.in. dobudowano do nawy kruchtę główną) pozwolił na ocalenie drewnianej świątyni. Ostatnia gruntowna renowacja kościoła miała miejsce w latach 2001-2002 pod kierunkiem miejscowego proboszcza ks. Marka Wojciechowskiego. Odnowiono wówczas wnętrze świątyni oraz dokonano remontu dachu i wieżyczki na sygnaturkę. Na wszystkich dachach położono też nowy gont.