Kościół w Sierkowiźnie to jedna z najmłodszych świątyń, jakie powstały na Mazowszu. Pokonując trasę Przasnysz-Chorzele warto mniej więcej w połowie tej drogi skręcić 4 km na wschód, aby zobaczyć świątynię zbudowaną w latach 1936-1938, którą po kolejnych 30 latach zaczęto ozdabiać różnymi rodzajami drewna. Prace trwały do 1997 r., a ich efekt jest naprawdę imponujący!

 

Jeszcze w pierwszej połowie XIX w., Skierkowiznę zamieszkiwało zaledwie 11 osób, a pod koniec tego stulecia liczyła ona już 45 mieszkańców. Była więc jedną z wielu na tym terenie wsi, których mieszkańcy musieli odbywać daleką drogę do kościoła. Aby dostać się do swojej świątyni parafialnej w Przasnyszu, wierni ze Skierkowizny mieli do pokonania aż 15 kilometrów w jedną stronę. Podobnie było z mieszkańcami sąsiednich wiosek. Powstanie kościoła i parafii to zasługa ks. Kazimierza Gwiazdy, piastującego w latach 30. XX w. obowiązki wikariusza w Przasnyszu. Jeżdżąc po okolicznych wioskach i pokonując nie najlepsze drogi powziął myśl, aby mniej więcej pośrodku trójkąta, wyznaczonego przez istniejące wówczas na tym terenie parafie (Krzynowłoga Mała, Jednorożec i Przasnysz), wybudować kościół, który znacznie przybliży wiernym drogę do świątyni. Takim idealnym miejscem okazała się właśnie Skierkowizna. Ponieważ w oddalonym o 25 kilometrów Janowie zaczęto wówczas budować kościół murowany, tymczasowy obiekt drewniany (wybudowany tam w 1917 r.) okazał się już niepotrzebny. Ks. Kazimierz Gwiazda odkupił go od janowskiej parafii w 1936 r., a przez kolejne dwa lata trwały prace nad stawianiem świątyni w Skierkowiźnie. Przy tym właśnie kościele samodzielną parafię pw. św. Andrzeja Boboli erygował 6 sierpnia 1938 r. biskup płocki Antoni Julian Nowowiejski. Swój obecny wygląd kościół zawdzięcza ks. Sylwestrowi Szadkowskiemu, pod którego kierunkiem w latach 1966-1997 wykonano nie tylko szalunek ścian z zewnątrz, ale także ozdobiono wnętrza kościoła nowymi stropami z kasetonami, zaś ściany oszalowano ozdobnie różnymi rodzajami drewna.