Drewniane skarby Mazowsza - szlak drewnianej architektury sakralnej.

Mazowsze jest niezwykle bogate w przykłady sakralnego budownictwa drewnianego. Na terenie województwa odnotować można ponad 200 godnych uwagi obiektów.

Na obecnym etapie realizacji projektu "Skarbiec Mazowiecki - szlaki turystyczne obiektów sakralnych w Warszawie i na Mazowszu" pragniemy  zachęcić do odwiedzenia i poznania wybranych obiektów.

Na Mazowieckim Szlaku Drewnianej Architektury Sakralnej, któremu nadajemy nazwę Drewniane skarby Mazowsza, będziecie Państwo mogli zwiedzić aż 67 niezwykłych obiektów. Są to w większości mało znane i, choćby z tego powodu, rzadko odwiedzane kościoły i kaplice. Przy typowaniu obiektów braliśmy pod uwagę przede wszystkim ich historię, walory architektoniczne, rolę w lokalnym i ponadlokalnym życiu religijnym. Znajdujące się na szlakach świątynie pozwalają zapoznać się z różnorodnymi, zmieniającymi się w ciągu wieków, formami ich rozplanowania, kształtowania bryły, czy też wyposażenia i zdobienia wnętrza.

Na szlaku Drewniane skarby Mazowsza umieszczone zostały drewniane obiekty sakralne, podzielone na 6 tzw.  pętli: ciechanowską(14 obiektów), ostrołęcką (11), płocką (14), siedlecką (9), warszawską-wschodnią (8) i warszawską-zachodnią (10). W przygotowaniu - pętla radomska (7)

Dla zainteresowanych materiałami drukowanymi wydaliśmy miniprzewodnik "Drewniane skarby Mazowsza" z mapą.

Wieś powstała zapewne w 1. poł. XV w. na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Za zgodą wielkiego księcia założyli ją przedstawiciele rodu Wążów herbu Ślepowron z miejscowości Sikory w ziemi ciechanowskiej na Mazowszu. Najstarsza zachowana wzmianka o wsi pochodzi z 1448 r. i wymienia tutejszy kościół parafialny pw. Trójcy Przenajświętszej. Ufundował go właściciel wsi, szlachetny Andrzej zwany Pukawką. Jego syn Jakub, w 1470 r. dodał do uposażenia kościoła pole z łąką i stawem. 

W XV w. wieś nazywała się Komory, ale dość szybko utrwaliła się nazwa Rozbicie, a wieś stała się gniazdem rodowym Rozbickich herbu Ślepowron. Wedle tradycji zmiana nazwy nastąpiła po rozbiciu przez piorun olbrzymiego głazu leżącego na terenie wsi, a służącego dawniej pogańskiemu kultowi. Z czasem przyjęła się nazwa Rozbity Kamień funkcjonująca równolegle z nazwą Rozbicie. 

Od XVI do XVIII w. kolatorami tutejszego kościoła były kolejno rodziny: Rozbickich, Wążów, Sikorskich, Wojewódzkich, Kudelskich i Jastrzębskich. Parafia obejmowała liczne majątki szlacheckie rozrzucone w najbliższej okolicy. Pierwszy kościół  zbudowany był z drewna i dotrwał do lat 70. XVIII w. Kolejny wzniósł w 1778 r. Kazimierz Jastrzębski, właściciel Rozbitego Kamienia, Wężów i Trebnia (dziś Trzebienia). Po jego śmierci wykończeniem świątyni zajmowała się wdowa,  Zofia z Wążów Jastrzębska. W tym czasie parafia uzyskała oprócz wezwania Trójcy Przenajświętszej także wezwanie św. Mikołaja. Na mocy carskiego ukazu z 1865 r. część majątku parafii została zajęta przez Skarb Państwa. W 1877 r. ówczesny proboszcz ks. Julian Marceli Morawski dokonał gruntownej restauracji świątyni. Dotrwała ona do dziś, ale większość jej wyposażenia została przeniesiona do murowanego kościoła ukończonego w 1994 r. Pamiątką po założycielach wsi są istniejące do dziś miejscowości Sikory i Węże, leżące na północny zachód od Rozbitego Kamienia.